Ontluistering

Een typisch Drentse gewoonte waar ik maar moeilijk aan kan wennen is dat je buren door de achterdeur binnenkomen. In ons geval is de achterdeur meteen toegang tot de woonkamer en ik zit met mijn rug er naar toe.
WAZDAT? vraagt mijn buurvrouw. Op de tafel ligt Madelief. Haar vlasblonde pruikje moet onberispelijk schoon blijven en wordt tot het laatst weggehouden van alles wat er hier over de tafel gaat, waardoor het wel lijkt alsof ze net ontslagen is uit het ziekenhuis. Haar linkerarm heeft nog geen tricot overtrek en bungelt met een enkele speld aan de romp. Haar voeten zitten bij haar oren (Madelief is zo lenig!). Haar gezicht is nog helemaal "kaal". Het is het stadium dat er alleen nog maar met de moed der wanhoop gebikkeld wordt. Ik weet uit ervaring dat dit meisje er over een poosje echt heel lief uit gaat zien maar zoals steeds heb ik in dit stadium sterk mijn twijfels over waar ik mee bezig ben. Bovendien zijn het steeds nieuwe en aangepaste technieken. Hoe kan ik dan ook maar iets zeker weten? Ik kan alleen maar werken en doorzetten. Ik buig mij over mijn onderdelen en als ik opkijk is de dag voorbij.
O, dat wordt een nieuwe pop, zeg ik achteloos en stuur een beetje gegeneerd de aandacht een andere kant op.
Nee, een pronkstuk is het nog niet.    😩
Maar eindelijk wél een meisje.