Direct na binnenkomst van de bestelde materialen (Zwitserse tricot , flanel met stipjes en een aanbieding in groene rib. Maar ook poppennaalden, een keertangetje en wolviltnaalden) van http://www.kamrinspoppen.nl/ Kamrin’s poppenatelier in Oegstgeest enthousiast aan de slag met het eerste popje. De basis was al gelegd: ik trok een witte katoenen sok uit de kast en begon met het kopje. Het werken met een sok was voor mij een nieuwe en positieve ervaring. Een sok is namelijk veel robuuster materiaal dan het buisverband dat tegenwoordig populair is bij het maken van dit type poppen. Er gaat heel veel wol in een kopje, het moet aangeperst worden. Je hebt er gespierde handen voor nodig. Hoe harder het kopje, hoe mooier het eindresultaat. Het tricot van een sok kan veel hebben en is voor het maken van kleinere popjes fijn werken.
Toen het lijfje. Na veel uitproberen kwam ik uit op een zittend figuurtje waarvan echter de verhoudingen niet bleken te kloppen. Kijken, nog eens kijken, afwegen, er een nachtje over slapen en vooral kritisch blijven. Stukje aannaaien, modelleren: zie hier het lot van een aanstormend poppenmaker.Met alleen het aanhouden van de geijkte lichaamsverhoudingen ben je er niet altijd. Soms is een popje echt een popje, een kabouterwezentje en geen zuivere kopie van een baby. En hoe vreemd het ook mag klinken: poppenmakers weten vaak niet van tevoren wat er uit hun handen komt. Ik heb vaak gelezen dat ze zelf met verbazing naar hun maaksel kijken. “Ooh, maar dit wordt een heel brutaal klein meisje! Een pittig ding met een eigen willetje”. Is dat niet ontzettend leuk?
 |
| Het eindresultaat van het proefpopje |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten