Een nieuw meisje
Zoals we in onze jonge jaren bedolven werden onder de trouwkaartjes en geboorteberichten, is het nu tijd voor kleinkinderen, eigen dan wel van onze naasten en vrienden.
Opnieuw de vraag om een tutteltje voor nieuwkomeling Olivia, dus ijverig aan de slag voor een koninklijke creatie waarin zoveel mogelijk voor mij nieuwe technieken verwerkt worden. Een gehaakt kraagje, de lastig te verwerken Nicky velours en aan de achterkant een eerste poging een quiltdoekje te fabriceren, wat aardig lukt, dankzij de verdwijnviltstift, waarmee je de randen van je vierkantjes goed kunt markeren. Op de gebruiksaanwijzing stond een waarschuwing: van tevoren uitproberen! Niet aan gedacht en inderdaad leek het nog spannend te worden of de inkt van sommige lapjes op zou lossen. Balen natuurlijk als je iemand blij moet maken met een creatie waar de viltstift nog opgekliederd zit.
Het duurde enige weken maar tenslotte was alles dan toch verdwenen.
Omdat Nicky-velours zo zenuwslopend onregelmatig alle kanten op rekt en de eigenschap heeft niet gewoon te rafelen maar op een griezelige manier verpulvert, had ik het gaatje in het midden al netjes voorgeknipt en superstevig omzoomd nog voor het kopje klaar was. Feitelijk was het hele kleedje, inclusief opgenaaid haakkraagje al klaar toen ik aan het kopje begon. Dat leek een goed idee maar o o: het nekje was te dik en paste er met geen mogelijkheid doorheen. De schaar in het kleedje zetten was geen optie. De enige mogelijkheid die overbleef was het kopje bovenop het doekje naaien. Nadeel: wiebelig! O Bah!
Opnieuw de vraag om een tutteltje voor nieuwkomeling Olivia, dus ijverig aan de slag voor een koninklijke creatie waarin zoveel mogelijk voor mij nieuwe technieken verwerkt worden. Een gehaakt kraagje, de lastig te verwerken Nicky velours en aan de achterkant een eerste poging een quiltdoekje te fabriceren, wat aardig lukt, dankzij de verdwijnviltstift, waarmee je de randen van je vierkantjes goed kunt markeren. Op de gebruiksaanwijzing stond een waarschuwing: van tevoren uitproberen! Niet aan gedacht en inderdaad leek het nog spannend te worden of de inkt van sommige lapjes op zou lossen. Balen natuurlijk als je iemand blij moet maken met een creatie waar de viltstift nog opgekliederd zit.
Het duurde enige weken maar tenslotte was alles dan toch verdwenen.
Omdat Nicky-velours zo zenuwslopend onregelmatig alle kanten op rekt en de eigenschap heeft niet gewoon te rafelen maar op een griezelige manier verpulvert, had ik het gaatje in het midden al netjes voorgeknipt en superstevig omzoomd nog voor het kopje klaar was. Feitelijk was het hele kleedje, inclusief opgenaaid haakkraagje al klaar toen ik aan het kopje begon. Dat leek een goed idee maar o o: het nekje was te dik en paste er met geen mogelijkheid doorheen. De schaar in het kleedje zetten was geen optie. De enige mogelijkheid die overbleef was het kopje bovenop het doekje naaien. Nadeel: wiebelig! O Bah!
Hoe nu verder? Soms is het verstandig het werk maar een poosje te laten liggen en de mogelijkheden af te wegen. Een lang verhaal kort: dit werd het. Een poppenlijfje tegen het middelpunt aan, waarmee het tutteltje ook nog een beetje een poppenkastpopje werd en het bungelende hoofdje iets meer houvast kreeg.
Tjonge! Nou, het ei was gelegd hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten